O metodzie Play Therapy

Play Therapy to uporządkowane, teoretyczne podejście do terapii dziecka, oparte na procesach uczenia się, komunikacji i emocjonalnego rozwoju (Carmichael, 2006; Landreth, 2002; O’Connor & Schaefer, 1983).
Metoda ta wykorzystuje naturalną aktywność dziecka – zabawę – jako główny sposób poznawania i wyrażania siebie.

Terapeuta odgrywa w procesie aktywną rolę: poprzez emocjonalne dostrojenie i uważną obecność daje dziecku bezpieczną przestrzeń do ekspresji.
W atmosferze bezwarunkowej akceptacji dziecko może doświadczyć siebie w pełni – takim, jakie jest – oraz odkrywać własne sposoby radzenia sobie z emocjami.

Play Therapy pozwala dzieciom wyrażać to, co trudne, nawet wtedy, gdy nie dysponują jeszcze umiejętnością opisywania swoich przeżyć słowami (Gil, 1991).
Zabawa staje się więc językiem dziecka, a terapeuta – tłumaczem jego wewnętrznego świata.

W trakcie procesu terapeuci strategicznie wykorzystują zabawę, aby pomóc dziecku rozwijać bardziej adaptacyjne zachowania w sytuacjach trudnych emocjonalnie lub społecznie (Pedro-Carroll & Reddy, 2005).
Relacja terapeutyczna, która rozwija się podczas sesji, dostarcza korekcyjnych doświadczeń emocjonalnych, kluczowych dla procesu leczenia (Moustakas, 1997).

Play Therapy wspiera również rozwój poznawczy i umożliwia wgląd w wewnętrzne konflikty oraz schematy myślenia dziecka, otwierając drogę do ich rozwiązania (O’Connor & Schaefer, 1983; Reddy, Files-Hall & Schaefer, 2005).